Wieje gorzej niż w Gdańsku. I jest gorzej niż w Gdańsku.
Naiwnie sądziłam, że fajnie byłoby wyrwać się z dala od miejsca, które
tak naprawdę nigdy nie było moim domem. Jakkolwiek głupio to zabrzmiało. Teraz nie
jestem tego taka pewna, że "byłoby fajnie". Nie, żeby Stany w ogóle mi
się nie podobały. Jest, ciekawie… Może aż za bardzo. Ale lepiej zacznę
od początku.
Do Chicago przyjechałam z Profesorem tuż przed Bożym Narodzeniem. W
zasadzie to nie ma znaczenia, bo świąt nie obchodziłam już od dobrych
kilku lat. Nie miałam z kim. W każdym razie niedługo po przylocie
poznałam dwóch Chórzystów, ks. Morgana i Kiliana Evera. Rozmowa nie
kleiła się specjalnie. Nie wiem, co dokładnie łączy Profesora z
księdzem, ale wydawało mi się, że znają się całkiem nieźle. Z tego, co
zrozumiałam, to poznali się, kiedy Sokołowski był tu na swoim doktoracie
albo innych badaniach. Mniejsza o to, nie moja sprawa.
Kilian patrzył
na nas ciut krzywo, w końcu jesteśmy „poganami”. Osobiście wolę
określenie „rodzimowierca”, ale nie wiem, jak to powiedzieć po
angielsku. W każdym razie Kilian nie przypadkiem znalazł się na tym
spotkaniu. Miał się mną zaopiekować i pomóc w aklimatyzacji. Nie
wyglądał na szczególnie zachwyconego. Potem chyba mu przeszło, ale nawet
po tym, jak mu pokazałam na mapie, skąd pochodzę, on nadal nazywa mnie
Rosjanką. Ignorant. W końcu nerwy mi puszczą i przysięgam - strzelę go w
zęby.
W każdym razie Kilian
jest… trudno mi go oceniać, ale najpierw patrzył
na profesora i mnie jak na zgniłe jaja, a po kolacji odprowadził nas do auta i ni z
tego, ni z owego poprosił Sokołowskiego o pomoc w przyzwaniu ducha. Cóż,
Sokołowski odesłał go do znajomego Mówcy, Krzesimira Krzyżanowskiego, bo sam miał zamiar wyjechać z
Chicago następnego dnia. W sumie nie wiem, po co przyjechał do Stanów,
ale… jego to rzecz. Miło z jego strony, że wziął mnie ze sobą.
Sfera Ducha i świat duchowy nie jest mi zupełnie obcy, gdyż kilkukrotnie
przechodziłam przez Penumbrę, ale wzywanie duchów jest poza moim
obecnym zasięgiem. Krzesimir Krzyżanowski, zwany również Czarnym,
odprawił dla Kiliana obrzęd Dziadów. Dla Chórzysty pewnie było to dość
niecodzienne doświadczenie, zwłaszcza, że duch wezwany został wódką,
kiełbasą i paragonem z pralni. Jak nad tym pomyśleć to nawet zabawne, bo
choć z Czarnym wywodzimy się z tej samej tradycji, to można by rzec, że
jestem jego starszą siostrą w magii. Jego paradygmat jest już
naznaczony chrześcijaństwem, w przeciwieństwie do paradygmatu Arkony,
który mi wpojono.
Jak się okazuje, Kilian wezwał ducha człowieka, który przed śmiercią był
opętany przez demona (sic!?). Everowi bardzo zależało, żeby dowiedzieć
się czegoś na temat śmierci innego człowieka, który zginał w tym samym
miejscu. Z tego, co działo się później i co usłyszałam, przypuszczam, że
Chórzysta stara się dowiedzieć, co spotkało jego Mistrza. W każdym
razie, współczuję mu straty Mentora. Po zachowaniu Kiliana i reakcji, jaką
zaobserwowałam, gdy tylko Remy wspomniał, że spotkał Jeremiego w
Zaświatach, Mistrz musiał wiele znaczyć dla Chórzysty. Z rozmowy z duchem
księgowego Kilian dowiedział się tylko tyle, że obaj mężczyźni zginęli z rąk trzech mężczyzn, którzy wydali się tamtemu – zagubieni. Cokolwiek to
znaczy, bo jak na "zagubionych", to jednocześnie poradzili sobie z
doświadczonym magiem i opętanym człowiekiem. Wolałabym nigdy w życiu nie
spotkać ludzi "zagubionych" w taki sposób.
Nie rozmawiałam z Kilianem o tym seansie, nie znam go na tyle, żeby
wchodzić w butach w nieswoje sprawy. Jednak sprawy Chórzystów wciągnęły
mnie, mimochodem i to pewnie tylko dlatego, że byłam pod ręką i pod
opieką Kiliana. Z jakichś źródeł ks. Morgan wiedział, że pewien
egzorcysta znalazł się na celowniku demonów (tak w ogóle: WTF!? Nie
mówiąc o tym, że w sylwestra wielki park w centrum miasta został
„przemeblowany”. Media mówią, że to terroryści, a Chórzyści, że to
sprawka demonów. No po prostu - zajebiście…).
Dostaliśmy misję chronienia ojca Gregorego. Przedstawiliśmy się mu
nawet, jak to Kilian stwierdził, by wiedział kim jesteśmy. Osobiście nie
wiem, w czym miało mu to pomóc, skoro i tak nie mogliśmy powiedzieć kim
naprawdę jesteśmy i o co nam chodzi (żebym chociaż ja
wiedziała, o co w tym wszystkim chodzi!). Ale dzięki temu przynajmniej
się nie zdziwił (za bardzo), jak nas potem znowu spotkał.
Parę dni później dostaliśmy cynk od księdza Morgana, że ojciec Gregory
jest zagrożony. Cholera wie, skąd to wiedział. Wparowaliśmy z Kilianem
na plebanię. Drzwi były otwarte, znaleźliśmy martwą kobietę na parterze.
Weszliśmy piętro wyżej. Kilian zajął się kobietą „demonem”, która
dusiła jakiegoś księdza, ja natomiast pobiegłam ostrzec egzorcystę,
który chyba tego wcale nie potrzebował, bo prawie wpadłam na niego w
drzwiach. W każdym razie, okazało się, że kobieta nie była opętana, więc
Gregory nie mógł nam pomóc. Kilian został dość mocno ranny, ale udało
mi się mu pomóc przywołując Pośwista, który manifestując swą siłę,
zatrzasnął drzwi. Skrzydło uderzyło kobietę, co dało czas i możliwość
Kilianowi, żeby ją zabić. Na szczęście Rzeczywistość nie zauważyła, jak
wulgarnie z nią postąpiłam i nie zemściła się na mnie, póki co. (notatka
na marginesie: Muszę ostrożniej przywoływać duchy. Kiedy nie byłam
magiem, polowania pod tym względem były prostsze…) Po rozprawieniu się z
kobietą, przybył Morgan, który wyleczył Kiliana, a potem zajął się
Gregorym, żeby przypadkiem nie zaczął nam zadawać niewygodnych pytań.
Pobyt w Chicago zaczął się… emocjonująco. Ot, taka chwila rozrywki,
między godzinami spędzonymi w bibliotece nad książkami w poszukiwaniu
materiałów do doktoratu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz